Heksenjacht by James Patterson

Author:James Patterson [Patterson, James]
Language: nld
Format: epub
Publisher: De bezige bij
Published: 2012-11-06T23:00:00+00:00

Hoofdstuk 57

Wisty

***

‘Oké,’ zei Sasha die opeens bleef staan. ‘Klamp jullie vast.’

Mijn hart bonkte in mijn keel. Mezelf vastklampen kon ik wel. Mezelf laten verscheuren door schaduwwezens ging me minder goed af.

Maar waar was de passage? Ik zag uitsluitend mist. Moest hier een passage zijn? Waar dan?

Ik hoorde Feffer – die enkele meters achter ons had gerend – hartverscheurend jammeren.

‘Feffer!’ Ik staakte mijn eigen gejammer toen ik de hond langs een schaduw zag rennen die, zag ik opeens, als een draaikolk leek rond te tollen. Feffer bloedde hevig. Het was alsof haar linkerflank met een hark was opengereten. Door de angst in haar ogen had ze meer weg van een puppy dan van een voormalige bloedhond van de Nieuwe Orde.

Vóór ik er zelfs maar aan kon denken haar te troosten, was ze me al voorbij en sprong ze in de kolkende damp. En ze was weg.

‘Dat is onze passage,’ zei Sasha. ‘Jullie twee, ga erdoorheen. Maar wees voorzichtig,’ zei hij. ‘Het kan er pittig aan toegaan in Vrijland.’

Met pittig had ik geen moeite – ik zou met alle plezier hebben getekend voor een tocht door een jungle vol uitgehongerde jaguars. Alles beter dan deze nachtmerrie. Maar ik kon niets geestigs tegen Sasha zeggen omdat mijn tanden te hard klapperden om ook maar iets uit te brengen.

We werden opeens geconfronteerd met een kou die zo intens was dat ze leek te branden – en die onvoorstelbare ijzigheid bevond zich vóór ons.

Een van de Verdoolden had zich tussen ons en de passage gemanoeuvreerd.

Misschien dat je, wanneer je haat, pijn en lijden in gelijke delen samenvoegde en in een bad met zwarte verf dompelde, in de buurt zou komen van wat wij voor ons zagen. Hoewel er iets verontrustend menselijks lag in het van schaduwen vergeven gezicht. Er was geen huid te zien, alleen een flakkerend, schaduwachtig oppervlak waar je een voorhoofd, wangen en een neus verwachtte... en er waren de ogen. Geen pupillen. Alleen spleetjes, oranjegeel, flakkerend als toortsen aan de wanden van de hel.

Ik had willen schreeuwen maar was totaal verlamd door de ijzige lucht en mijn panische angst.

De kou werd ondraaglijk toen we door de andere Verdoolden werden omsingeld.

Ik begreep niet waar hij de kracht vandaan haalde, maar Sasha ging, zonder acht te slaan op de graaiende vingerklauwen van het wezen, recht voor de Verdoolde staan die zich voor de passage bevond en hij keek in de dodelijke gele ogen.

‘Je hebt ons,’ zei hij. ‘Maar ik heb iets waar je zeker in geïnteresseerd bent.’ Hij tastte in zijn broekzak en haalde een stuk papier tevoorschijn. ‘Dit is een kaart. Ik kan je er een passage op aanwijzen – een andere passage dan deze hier, want aan deze hebben jullie niets – die jullie uit Schaduwland kan brengen. Een weg terug naar huis.’

Het gruwelijke wezen leek te begrijpen wat Sasha tegen hem zei.

Met een snelle en sierlijke beweging verfrommelde Sasha het papier en wierp het op de grond. Het wezen slaakte een oorverdovende angstkreet en sprong achter de prop aan.

Zonder te aarzelen rukte Sasha Whit en mij de passage in en met ons drieën doken we er verder doorheen.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.